De jungle in…
… maar waar is het pad?
In een eerdere blog deed ik uit de doeken wat de aanleiding was voor mij om in 2009 een wereldreis te gaan maken met de backpack. Avontuur! En vrijheid! En nieuwe dingen zien en beleven en zo ook de nodige uitdagingen aangaan. In deze blog opnieuw een belevenis uit die mooie reis: de jungle! Want als er ergens avontuur te beleven is, dan toch wel in de jungle?
Een plek van geheimzinnigheid
Als ik denk aan jungle, krijg ik direct allerlei (audio)visuele prikkels binnen: ik hoor de talloze soorten vogels, insecten, maar ook de stilte. Ik zie het groen, de bomen, ik ruik frisse lucht. Heerlijk. Maar een jungle is ook een plek van geheimzinnigheid. Een onontgonnen gebied, een wirwar, een mystieke plek. Deze plek wilde ik tijdens mijn reis ervaren. We kozen voor een ‘jungletrek in a remote area’ in het uiterste noorden van Thailand: nou, dan weet je het wel…
“Ik zag nergens een pad”
De jungletrek deden we onder begeleiding van een gids (klein van stuk, maar sterk) en nog vier mensen en ik kan me herinneren dat het al een enorme uitdaging was om de jungle überhaupt in te komen. We moesten een enorme aanloop nemen en een flinke berg opklauteren waar zich vervolgens een opening bevond… en waar achter de jungle zich direct aan ons ontvouwde. “Nu lopen we vier uur totdat we in het dorp aankomen…, veel plezier” was de opmerking van de gids. Ik vroeg mezelf direct af waarom ik deze trip had geboekt en onzekerheid overviel me: ik was nu al een beetje moe, had het warm, de tas werd steeds zwaarder voor mijn gevoel… en daarbij kwam: ik zag nergens een pad waarop ik kon lopen. Ik riep Arno (mijn man) en vroeg hem: waar is het pad? Zo kan ik toch niet vier uur lopen (er dus al van uitgaande dat de trek er vier uur lang zo uit zou zien). Het afzien was begonnen.
Wie durft?
“Daphne”, zei Arno toen, “er IS GEEN PAD! Gewoon lopen, ik draag je tas wel. We moeten immers over 4 uur wel ergens zijn”. En daar ging ik. Richting de ‘eindbestemming’. En natuurlijk was onze vier uur durende wandeling niet zo erg als het beginpunt. Misschien was het wel een test: wie durft?! Al snel kwam er toch een pad, genoten we van vers fruit, zagen we prachtige vogels, stopten we even als het nodig bleek. En na inspanning volgt ontspanning. Na enkele uren lopen, kwamen we terecht in een piepklein dorpje, waar we heel gastvrij werden ontvangen met een heerlijke maaltijd, we lekker konden genieten van de rust en de lieve mensen en gewoon een beetje wandelen door het dorpje en jezelf verwonderen over het leven dat de mensen hier leiden.
Met elkaar op weg zonder gebaand pad
Altijd verwachten dat er gebaande paden zijn, is niet realistisch en ook niet spannend. De jungle ingaan betekent afzien, onzeker zijn, maar ook: elkaar motiveren en vertrouwen geven. Voor die uitdaging staan we ook bij Lijn1: verandering, complexiteit en dynamiek kenmerken de tijd waarin we werken. En daarin hebben we geen pasklare antwoorden, geen gebaande paden als het gaat om veranderend gezondheidsbesef. Maar met experimenteren, onzeker zijn, motiveren en vertrouwen geven en krijgen gaan we een end komen met elkaar. Want we moeten met elkaar op weg, ook ‘zonder gebaand pad’.
Door Daphne Metaal, adviseur Lijn1